Dziki przodek osła domowego to afrykański osioł nubijski i somalijski, które są już niemal wytępione. Osioł jest używany przede wszystkim do noszenia ładunków, udźwignie do 300 kg, rzadziej do zaprzęgu, jazdy lub jest hodowany dla mleka, mięsa i skóry. Samica nazywa się oślica, młode – oślę lub źrebię. Osioł domowy jest roślinożercą. Jego skromność w doborze pożywienia jest przysłowiowa – poza pokrzywami, szczawiem i trawą zanieczyszczoną moczem i odchodami osioł domowy zjada wszelkie rośliny; osły nawet ogryzają drewno i potrafią je częściowo trawić. Ważna jest jednak dla niego czysta woda. Niewybredność i zdolność wyżywienia się nawet mało wartościowymi roślinami osioł odziedziczył po swoich dzikich przodkach, którzy przed udomowieniem żywili się często jedynie różnymi gatunkami suchych traw i półpustynnych ciernistych krzewów. Długość życia: 27–40 lat, masa: 80–480 kg (dorosły/a), prędkość: 24 km/h (maks.), wysokość: 79–160 cm (dorosły/a, w kłębie).